در جداسازی مستقیم کربن از هوا، دی‌اکسیدکربن بطور مستقیم و از طریق تماس مواد شیمیایی با هوای محیط جذب مواد و حذف می‌شود و در ادامه این مواد شیمیایی پس از فرایند جذب، مجددا بازیافت میشوند، ماده شیمیایی می‌تواند یک حلال قلیایی آبی مانند هیدروکسید سدیم باشد.
باید توجه کنیم که انرژی مورد نیاز برای استخراج کربن در این فرایند، حدود ۲۵۰ کیلووات ساعت در جذب هر تن CO2 است که عدد قابل توجهی است بنابراین برای تامین برق مورد نیاز لازم است از انرژیهای تجدید‌پذیر استفاده شود. البته بهره‌گیری از نیروگاه‌های هستهای کوچک نیز مطرح شده است. باید توجه داشت برای افزایش کارایی این سیستم، تجهیزات مربوطه، مستقیما در مسیر عبور باد نصب میشوند. با توجه به الزام دستیابی به کربن صفر تا سال 2050 برای همه کشورها، از همین‌رو بسیاری از آنها با تدوین قوانین جدید، حمایتها و مشوقهای مالی، از هر روشی که این امر را محقق کند یا تسریع ببخشد، پشتیبانی میکنند و این روش یکی از فناوری‌های جذاب برای کشورهای پیشرفته و درحال توسعه است. البته محققان هشدار داده‌اند استفاده از روشهای نوآورانه حذف کربن مانند DAC نباید بهانهای برای آلوده‌کنندگان اصلی محیط زیست باشد و خواستار آن هستند که هر دو روش بصورت موازی پیگیری شود.
تاکنون 50 کشور بطور رسمی از روش جداسازی مستقیم کربن از هوا استقبال کرده‌اند و نصب سیستم‌های مذکور در سایتهای منتخب در مناطق مختلف دنیا در حال انجام است و گسترش آن بشدت از سمت طرفداران محیط زیست و با جذب سرمایهگذاریهای کلان، در حال پیگیری است. در حال حاضر هابهای اصلی این سیستم در کشورهای آمریکا، نروژ، ایسلند، کنیا و امارات قرار دارند که در دو سایت اخیر در مرحله نهایی است.
این مقاله 15 آبان 1403 در پایگاه خبری نوید صنعت منتشر شد
